Kapelusz: 10-25 cm, jasnobrązowy, młody jest kształtu pateczki do bębna, później staje się wypukły, następnie płasko rozpostarty z garbkiem, popękany na duże włóknisto-strzępiaste Białe, gęste, wybrzuszone, Białawy, w drobne brązowawe łuseczki lub we wzór zygzakowaty, cylindryczny, bardzo długi, smukły; podstawa bulwiasta; pierścień podwójny, grubobłoniasty, Biały, delikatny, w trzonie zdrewniały, włóknisty. Zapach i smak Głównie w lasach liściastych pod bukami, rzadziej w iglastych. Owocniki od lipca do Usmażona jak kotlet kania uchodzi za rarytas. Podobną wielkość i sylwetkę ma czubajka czerwieniejąca, która po skaleczeniu przybiera barwę szafranowoczerwoną. Podobna jest również czubajka beżowa, ale wysmuklejsza, ze ściśle przylegającym wolnym, prawie nieprzesuwalnym pierścieniem i spiczastym garbkiem.
Czubajka kania to grzyb z rodziny pieczarkowatych. Ja ją nazywam kanią, moja rodzina z województwa kujawsko-pomorskiego nazywa ją sową. Czubajka kania nazywana jest również parasolowcem, parasolnikiem, czubajem, czubakiem, gularką i gapą. Osobiście uwielbiam kanie, dlatego nie mogłam im się oprzeć, gdy na łące znalazłam ich aż 16 sztuk. Kilka zjadłam z mężem
Kania jest grzybem z gatunku pieczarkowatych. W Polsce występuje często i jest ceniony za walory smakowe. Kanię można spotkać w lasach i na ich skrajach. Jak wygląda kania? Dlaczego tak często myli się ją w muchomorem sromotnikowym? Jak można przygotować kanię? Zobacz film: "Sezon na kurki" spis treści 1. Charakterystyka grzyba kani 2. Czym kania różni się od muchomora sromotnikowego 3. Jak przygotować kanię Grzyb kania a la schabowy Grzyb kania w cieście piwnym Kania w occie rozwiń 1. Charakterystyka grzyba kani Grzyb kania należy do rodziny pieczarkowatych. Najbardziej znana jest czubajka kania. Kania jest grzybem cenionym w kuchni ze względu na walory smakowe. Swoją konsystencją przypomina mięso. Grzyb kania składa się wody, białka i składników mineralnych. W grzybach znajdują się także witaminy (witamina A, witamina B1, witaminę B2 oraz witaminę C). Grzyby niestety mogą być źródłem metali ciężkich ponieważ pobierają je z gleby. Dlatego też mogą zawierać ołów, rtęć oraz arsen. Kanię zbiera się od lipca do października. Trzon kani może osiągać długość nawet 40 cm, a szerokość 4 cm. 2. Czym kania różni się od muchomora sromotnikowego Grzyb kania bardzo często jest mylony z muchomorem sromotnikowym. Takie sytuacje zdarzają się szczególnie w sytuacjach, kiedy zbiera się młode owocniki. Jeżeli zbieramy dojrzałe kanie, będzie je ciężko pomylić z muchomorem sromotnikowym. Kania jest o wiele większa od muchomora. Kapelusz kani się łuszczy, jest bardziej aksamitny i delikatnie brązowawy. Kapelusz muchomora jest gładki, ale czasami jest włóknisty, ma kolor zielonkawy lub szarawy. Czubajka kania ma szerokie blaszki pod kapeluszem. Zarówno kania, jak i muchomor mają na trzonie pierścienie. Natomiast kania ma pierścień ruchomy, a u muchomora pierścień jest przyrośnięty do trzonu. Na dole trzonu u kani znajduje się bulwa bez pochwy, a muchomor posiada pochwę. Czubajka kania ma trzon pusty w środku. Jeżeli mamy wątpliwości co do grzyba, jakim jest kania, to albo wybierajmy dorosłe osobniki, albo nie zbierajmy tych grzybów. Zawsze możemy zanieść zebrane grzyby do stacji sanepidu i mieć pewność, że zebraliśmy jadalne grzyby. 3. Jak przygotować kanię Kania jest grzybem bardzo cenionym w kuchni ze względu na swoje walory smakowe. Można ją smażyć jak kotlet lub marynować w occie. Przed przygotowaniem kani do spożycia trzeba usunąć trzon oraz wierzchnią skórę z kapelusza. Grzyb kania a la schabowy Kania może zastąpić kotleta schabowego. Do przygotowania kotletów z kani potzrebujemy: 5 kapeluszy grzyba kania 1 jajko Mąka Bułka tarta Olej Sól Pieprz Oczyszczone grzyby obtaczamy w mące, następnie w jajku i na koniec w bułce tartej. Kanie smażymy na rozgrzanym oleju na złoty kolor. Można podawać je zamiast kotletów do ziemniaków. Grzyb kania w cieście piwnym Kanie można przygotowywać także w cieście naleśnikowym i smażyć na głębokim tłuszczu. Do przygotowania takich kani potrzebujemy: Kapeluszy kani Mąka 1 szklanka piwa 1-2 jajka Pół łyżeczki proszku do pieczenia Olej Sól do smaku Kapelusze kani oczyszczamy i solimy. Przygotowujemy ciasto piwne. Wszystkie produkty łączymy ze sobą w misce. Grzyby maczamy w cieście i smażymy na głębokim tłuszczu. Podajemy gorące. Zobacz też: Kania w occie Kanie można także marynować. Możemy znaleźć bardzo ciekawe przepisy na smażone kanie w occie. Do ich przygotowania potrzebujemy: Kapelusze kani 4 jajka Bułka tarta Masło Sól Pieprz Zalewa: 2 cebule 1 szklanka octu 5 szklanek wody 10 ziarenek ziela angielskiego 5 liści laurowych 1 łyżeczka gorczycy białej Półtora łyżeczki soli 6 łyżek cukru 1 łyżka pieprzu ziarnistego Kanie kroimy na ćwiartki, a następnie panierujemy w jajku i bułce tartej. Smażymy i wkładamy do słoika. Cebulę szklimy na patelni i dodajemy do słoików. Zalewę gotujemy przez ok. 15 minut. Zalewamy grzyby gorącą zalewą. Następnie pasteryzujemy słoiki przez ok. 10-15 minut. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Joanna Wasiluk (Dudziec) Specjalista w zakresie dietetyki.
Wygląd. Kapelusz czubajki czerwieniejącej osiąga średnicę od 8 do 15 cm. U młodych okazów jest zamknięty i ma kształt kulisty, później staje się dzwonkowaty, u starych okazów jest płaski. Pokryty jest łuskami, które są dachówkowato ustawione. Barwa łusek na początku jest jasnobrązowa, później staje się ciemniejsza.
Kania to jadalny grzyb, który nie cieszy się wprawdzie tak dużą popularnością, jak prawdziwki, czy też kurki, jednak z uwagi na jego walory smakowe warto od czasu do czasu delektować się tym przysmakiem. Wśród rodziny kaniowatych można wyróżnić aż kilka rodzajów tych grzybów, jednak najpopularniejszym jest oczywiście kania czubajka. Niestety wspomnianego grzyba na leśnych ścieżkach można bardzo łatwo pomylić od trującego muchomora, dlatego też warto dowiedzieć się, w jaki sposób te dwa grzyby można od siebie odróżnić. Czym zatem charakteryzuje się kania, czy grzyb ten zawiera jakieś wartości odżywcze pomimo tego, iż niemal w całości składa się z wody i w jaki sposób kanię można wykorzystać w kuchni? Charakterystyka kani Kania to dosyć charakterystyczny grzyb, który można rozpoznać po długim trzonie (ok. 40 cm), a także cylindrycznym kształcie. Kania u dołu ma bulwiaste zgrubienie, natomiast wnętrze trzonka jest całkowicie puste i włókniste. Z uwagi na fakt, iż trzonek kani jest dosyć twardy, to nie znalazł on żadnego zastosowania w świecie kulinarnym. Kapelusz kani w pierwszej fazie wzrostu grzyba jest cały brązowy, jednak z czasem zaczyna pękać, a na jego powierzchni powstają białe łuski. Jeśli chodzi natomiast o drugą stronę kapelusza, to jest ona wyłożona gęstymi i zaokrąglonymi blaszkami, dlatego też grzyb bardzo często mylony jest z muchomorem. Gdzie jednak można spotkać kanię? Głównie na polanach, brzegach liściastych lasów oraz przy drogach. Kania jako miejsce swojego wzrostu upodobała sobie trawiaste miejsca, dlatego też poszukując tego grzyba, warto bardzo dokładnie zaglądać pod wysokie trawy. Wartości odżywcze kani Kania zaliczana jest do grona jednych z najsmaczniejszych grzybów, jednak w odróżnieniu od kurek, prawdziwków oraz podgrzybków jej spożycie nie jest niestety aż tak duże. A wielka szkoda, ponieważ w tym niewielkim grzybie znajduje się wiele cennych dla naszego zdrowia substancji odżywczych takich jak witaminy D, B1, B2, żelazo, potas, mangan oraz fosfor. Kanie zawierają również w swoim składzie dosyć duże ilości białka, które jak wiadomo, wpływa korzystnie na prawidłowe funkcjonowanie wszystkich naszych narządów wewnętrznych. Niestety z uwagi na fakt, iż we wspomnianych grzybach znajduje się również ciężkostrawna chityna, to niestety obecne w kaniach białko nie jest zbyt dobrze przyswajalne przez nasz organizm. Z tego też względu wegetarianie oraz weganie nie powinni w kaniach szukać dobrej alternatywny dla białka zwierzęcego, wprowadzając do swojego menu inne produkty spożywcze bogate w ten składnik. Z uwagi na wspomnianą wcześniej chitynę kanie, podobnie zresztą, jak i inne grzyby należą do grona ciężkostrawnych produktów żywnościowych, dlatego też nie powinny być one spożywane przez małe dzieci, osoby mające problemy z trawieniem oraz osoby w podeszłym wieku. Jak odróżnić kanię od muchomora? Kanię z uwagi na swój wygląd można bardzo łatwo pomylić z muchomorem sromotnikowym, dlatego też warto dowiedzieć się tego, w jaki sposób te dwa grzyby można od siebie odróżnić. Muchomor sromotnikowy w odróżnieniu od kani nie ma charakterystycznego ruchomego pierścienia, a jego kapelusz z reguły jest całkowicie gładki. Kanię można również w bardzo łatwy sposób pomylić z czubajką trującą, której miąższ zaraz po przekrojeniu zmienia barwę na czerwoną, co w przypadku jadalnej kani nie ma w ogóle miejsca. Zastosowanie kani w kuchni Kanie to jedne z najsmaczniejszych grzybów, jednak w świecie kulinarnym wykorzystuje się jedynie ich kapelusze, ponieważ trzonki nie są zbyt smaczne oraz nieco zdrewniałe. W jaki sposób kanie można wykorzystać w kuchni? Grzyby te nadają się idealnie jako dodatek do jajecznicy, omletu, zupy, a nawet grzybowego gulaszu. Świetnym pomysłem jest również smażenie kapeluszy w panierce przygotowanej z bułki tartej lub z ciasta naleśnikowego. Smacznym urozmaiceniem codziennych posiłków może być również przygotowanie kani w zalewie octowej, które następnie mogą być spożyte na surowo lub wykorzystane jako dodatek do sałatek. Zupa à la flaczki z kani Składniki: 3 duże kapelusze kani, 1 duży ząbek czosnku, 1 łyżeczka ostrej papryki, 2 łyżki masła, 1 litr bulionu jarzynowego, 1 średniej wielkości marchewka, 2 łyżki majeranku, 3 ziarenka ziela angielskiego, 2 liście laurowe, szczypta soli, pieprzu, imbiru i gałki muszkatołowej Sposób przygotowania: Kanie dokładnie oczyścić, umyć pod bieżącą wodą, osuszyć i pokroić w paski. Na patelni roztopić masło, smażąc na nim następnie kanie do momentu, aż się zarumienią. W tym momencie należy do grzybów dolać troszkę wody, zmniejszając ogień oraz dusząc je przez około 15 minut. Tak przygotowane kanie wrzucić do garnka razem z obraną i pokrojoną w pół plasterki marchewką, ząbkiem czosnku, zielem angielskim, liśćmi laurowymi oraz majerankiem. Całość należy zalać przygotowanym wcześniej bulionem jarzynowym, gotując przez około 30 minut. Pod koniec gotowania zupę przyprawić odrobiną soli, pieprzu, imbiru oraz gałki muszkatołowej, pozostawiając garnek na palniku jeszcze przez kilka minut, aby wszystkie smaki się ze sobą przegryzły. Kanie smażone w panierce Składniki: 2 kapelusze kani, 2 jajka, 1/2 szklanki mleka, odrobina masła klarowanego, kilka łyżek bułki tartej, szczypta soli i pieprzu do smaku Sposób przygotowania: Kanie oczyścić, umyć pod bieżącą wodą i osuszyć przy pomocy papierowego ręcznika. Jajka razem z mlekiem roztrzepać w głębokim talerzu, dodając do nich odrobinę soli i pieprzu. Oczyszczone wcześniej kapelusze kani zanurzyć w jajku, obtaczając je bardzo dokładnie w bułce tartej. Na patelni rozgrzać masło klarowane, kładąc na niej następnie zapanierowane grzyby oraz smażąc je z każdej strony tak długo, aż panierka się zarumieni. Kanie w zalewie Składniki: 20 sztuk kapeluszy kani, 3 średniej wielkości cebule, 1 szklanka mąki pszennej, po 1 łyżce soli i pieprzu, odrobina oleju rzepakowego Składniki na zalewę: 1 szklanka octu spirytusowego, 4 liście laurowe, 5 ziarenek ziela angielskiego, 4 szklanki wody, 3 goździki, 1 łyżka soli, po 1 łyżeczce ziarnistego pieprzu i gorczycy białej, 4 łyżki cukru Sposób przygotowania: Grzyby dokładnie oczyścić, umyć pod bieżącą wodą i osuszyć. Mąkę wymieszać z pieprzem i solą, panierując w niej następnie pokrojone na mniejsze kawałki kapelusze kani. W międzyczasie można przygotować zalewę, zagotowując wodę i dodając do niej ocet wraz z wszystkimi przyprawami. Po upływie kilkunastu minut zalewę należy przecedzić i ostudzić. Cebulę obrać, opłukać, pokroić w półplasterki i zblanszować. Na rozgrzanej patelni usmażyć zapanierowane wcześniej grzyby, odstawiając je na kilka minut na bok, aby ostygły. Słoik wyparzyć i osuszyć, układając w nim na przemian grzyby oraz cebulę. Całość zalać zalewą, zakręcając szczelnie słoik oraz odstawiając go na około 3 dni do lodówki. Jeśli grzyby mają na półce postać nieco dłużej warto ja zapasteryzować. Kanie w cieście naleśnikowym Składniki: 4 duże kapelusze kani, 1/2 szklanki mleka, odrobina mąki pszennej, 1 jajko, szczypta soli, pieprzu i majeranku, odrobina oleju rzepakowego do smażenia Sposób przygotowania: Kapelusze kani oczyścić, opłukać pod bieżącą wodą i osuszyć przy pomocy ręcznika papierowego, obsypując je następnie od strony blaszek odrobiną soli i pieprzu. Mleko, mąkę, majeranek i jajko dokładnie wymieszać tak, aby powstało gęste ciasto naleśnikowe pozbawione grudek (najlepiej zrobić to przy pomocy trzepaczki). W tak przygotowanym cieście obtoczyć bardzo dokładnie grzyby, smażąc je na rozgrzanym oleju rzepakowym do momentu, aż ciasto będzie miało złoty kolor. Jajecznica z kaniami Składniki: 3 kapelusze kani, 1 mała cebula, 1/2 ząbka czosnku, 3 jajka, odrobina soli do smaku, 2 łyżki masła klarowanego Sposób przygotowania: Kanie dokładnie oczyścić, umyć pod bieżącą wodą, osuszyć i pokroić w drobną kostkę. Na rozgrzanej patelni roztopić masło, smażąc na nim przez chwilę grzyby razem z pokrojoną w kostkę cebulą oraz przeciśniętym przez praskę czosnkiem. Jajka wbić do małej miski roztrzepując je przy pomocy widelca. Gdy grzyby i cebulka się zarumienią, można wlać roztrzepane wcześniej jajka, doprawiając całość odrobiną soli. Czas smażenia uzależniony jest od indywidualnych preferencji.
Czubajka ostrołuskowata to gatunek szeroko rozpowszechniony na całej Półkuli Północnej (Eurazja, płn. Afryka, Ameryka Północna), zawleczony także na Półkulę Południową (Nowa Zelandia, Australia).
Gotowe podłoże Czubajka Kania Najlepszym miejscem do założenia uprawy jest ocieniony trawnik w pobliżu drzew lub krzewów, gdyż w środowisku naturalnym kanie rosną w trawie na obrzeżach lasów. Samo “sadzenie Kani” za pomocą gotowego podłoża przerośniętego grzybnią jest bardzo proste. Należy wykopać niewielki dołek, ale na tyle duży, aby całe podłoże z grzybnią się zmieściło. Następnie usunąć opakowanie foliowe i zawartość opakowania wsypać do wcześniej wykopanego dołka. Całość przysypać ok 5 centymetrową warstwą ziemi. Czubajka kania preferuje ziemię zasobną w wapń i krzemiany, dlatego miejsce wkopania można również posypać niewielką ilością kredy pastewnej lub wapna polowego. Tak przygotowane stanowisko nie wymaga dodatkowych czynności pielęgnacyjnych. Wskazane jest jednak, aby co jakiś czas miejsce uprawy podlewać niewielką ilością wody, szczególnie jeżeli przez dłuższy okres, ok 7-10 dni, nie było opadów atmosferycznych. Hodowle można zakładać od marca do późnej jesieni – jednak same grzyby rosną od lipca do października, dlatego może się okazać, iż pierwsze grzyby pojawią się dopiero w następnym roku. Do celów spożywczych wykorzystuje się głównie kapelusze. UWAGA!!! Podczas zbiorów proszę uważać, gdyż czubajka kania często mylona jest z muchomorem zielonkawym ( sromotnikowym) oraz z muchomorem plamistym, czy też z czubajką czerwieniejącą.
Czubajka kania z własnej uprawy w ogrodzie Fot. pixabay.com. Czubajka kania - wartości odżywcze. Czubajka kania w lasach może być zbierana od lipca do października, a zatem całe lato, aż do jesieni. Spotkać ją można na brzegach lasów liściastych i iglastych, na polanach leśnych i łąkach, często również na poboczach szos. data publikacji: 11:39 ten tekst przeczytasz w 8 minut Muchomor sromotnikowy, inaczej nazywany muchomorem zielonawym i Amanita phalloides jest najczęstszą przyczyną śmiertelnych zatruć grzybami na całym świecie. Często mylony z kanią, która gości na stołach wielu grzybiarzy. Nawet wytrawni grzybiarze potrafią źle rozpoznać jego budowę. Jaka jest różnica między kanią a muchomorem sromotnikowym? Jakie są objawy zatrucia? Jak przebiega leczenie? Bukhta Yurii / Żywienie Medonet Muchomor sromotnikowy — cechy charakterystyczne Toksyczne działanie muchomora sromotnikowego Muchomor sromotnikowy — przebieg choroby Jakie leki stosuje się na zatrucie muchomorem sromotnikowym? Jak wygląda kania czubajka? Muchomor sromotnikowy a kania czubajka — jak je rozróżnić? Pierwsza pomoc w razie zatrucia muchomorem sromotnikowym Muchomor sromotnikowy — czy można ustrzec się jedzenia trujących grzybów? Czy warto jeść grzyby? Afgańska rodzina, która od kilku dni przebywa w ośrodku dla uchodźców w Podkowie Leśnej – Dębaku Jak informują media, samodzielnie zbierali grzyby w okolicznych lasach, które następnie zjedli całą rodziną Troje dzieci trafiło do szpitala z objawami zatrucia. 6-latek ma dziś wykonywany przeszczep wątroby, 5-latek nie został zakwalifikowany do przeszczepu, lekarze stwierdzili u niego śmierć mózgu. Stan 17-letniej siostry chłopców jest stabilny Muchomor sromotnikowy to najbardziej trujący grzyb i najczęstsza przyczyna zatruć. Wystarczy jego śladowa ilość, trujący jest nawet po 10 latach marynowania, a medycyna nie zna remedium, poza przeszczepem wątroby Smutna historia afgańskich chłopców to dobra okazja, by przypomnieć: niefrasobliwość i nieznajomość grzybów może skończyć się tragicznie! Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Onet. Muchomor sromotnikowy — cechy charakterystyczne Małe muchomory są całkowicie pokryte tkanką zwaną welonem uniwersalnym. Tkanka ta jest twarda i błoniasta. Gdy młody grzyb się rozrasta, welon rozrywa się, w wyniku czego dojrzały grzyb ma zwykle łysy kapelusz. Kolor u wielu gatunków Amanita może być dość zmienny, ale klasyczny phalloides będzie miał zielonkawo-żółty kapelusz z widocznie osadzonymi promienistymi włóknami. Muchomory sromotnikowe mogą być również zielone, żółte, brązowe, opalone lub białe, i często, z wiekiem i wysychaniem, nabierają metalicznego połysku. Białe skrzela, które zwykle nie stykają się z trzonem lub szypułką i są nazywane wolnymi, są najpierw pokryte częściowym welonem. Welon ten opada, gdy kapelusz się rozszerza, tworząc delikatną spódniczkę lub pierścień wokół trzonu. Zarodniki Amanita phalloides mają białą masę, są kuliste i cienkościenne. Pręciki mogą być białe lub żółtawe i zakończone są wyraźną bulwiastą podstawą. Podstawa ta jest ściśle pokryta błoniastym woreczkiem. Wszystkie te cechy mogą być łatwo utracone, jeśli nie zostaną starannie zebrane, dlatego ważne jest, aby wykopać cały grzyb podczas identyfikacji. Zapach muchomorów sromotnikowych może być przyjemny, gdy grzyb jest młody. Potem przybiera zapach rozkładającego się białka. Czytaj więcej: Grzyby trujące - jak zatruwają organizm? Opis gatunków i objawy zatrucia grzybami Toksyczne działanie muchomora sromotnikowego Muchomory sromotnikowe są przyczyną najcięższych zatruć grzybami, które mogą prowadzić do niewydolności wątroby, a nawet śmierci. Amanita phalloides zawiera silnie toksyczne amatoksyny, czyli wysoce stabilne białka, z którymi organizm ma duże trudności, by je całkowicie wyeliminować. Nowoczesne zabiegi medyczne zmniejszyły śmiertelność w tego typu zatruciach do około 15%. Jednak przeżycie zjedzenia tego grzyba generuje kolejne problemy, gdyż jest to bardzo bolesny rodzaj zatrucia i może spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia i wątroby. Muchomor sromotnikowy — przebieg choroby Amatoksyny są podwójnie niebezpieczne, z powodu szkodliwości toksyny. Faktem jest, że objawy zjedzenia zatrutego grzyba są opóźnione o 6 do 24 godzin po spożyciu. Do tego czasu toksyny mogą zostać całkowicie wchłonięte przez organizm. Po gwałtownym pogorszeniu stanu pacjent może odzyskać siły i około drugiego lub trzeciego dnia być wysłany do domu. W przypadku zaburzeń żołądkowo-jelitowych o opóźnionym początku należy monitorować czynność enzymów wątrobowych. Amanityny są grupą złożonych cyklicznych polipeptydów, które uszkadzają tkanki poprzez hamowanie syntezy RNA w każdej pojedynczej komórce. Początek objawów można podzielić na cztery etapy: Pierwszy etap to okres utajenia trwający od 6 do 24 godzin po spożyciu, w którym toksyny aktywnie niszczą nerki i wątrobę ofiary, ale ofiara nie odczuwa żadnych dolegliwości. Drugi etap to okres około 24 godzin charakteryzujący się gwałtownymi wymiotami, krwawą biegunką i silnymi skurczami brzucha. Trzeci etap to okres 24 godzin, podczas którego ofiara wydaje się wracać do zdrowia (jeśli jest hospitalizowana, zdarza się, że zostaje wypisana). Czwartym etapem jest nawrót choroby, podczas którego często dochodzi do niewydolności nerek i wątroby, co prowadzi do śmierci. Pacjenci mogą również „wykrwawić” się i umrzeć z powodu zniszczenia czynników krzepnięcia we krwi. Co istotne, może wystąpić więcej niż jeden nawrót choroby! Jakie leki stosuje się na zatrucie muchomorem sromotnikowym? Stwierdzono, że podana pacjentowi doustnie sylimaryna w ciągu 60 godzin od spożycia pokarmu mającego w składzie trujące grzyby hamuje wzrost stężenia toksycznej aminotransferazy alaninowej i poprawia inne parametry funkcji wątroby. Alternatywę stanowi lek o nazwie sylibinina. Zalecane dawki wynoszą 5 mg/kg w bolusie, czyli podaje się lek w bardzo dużej dawce, by osiągnąć wysokie stężenie leku w tkankach, w możliwie jak najkrótszym czasie. Następnie podaje się kolejne dawki co godzinę (20 mg) lub raz na dobę (1400 mg) jako wlewki dożylne przez kolejne 3 lub 4 dni. Najczęściej stosowanym lekiem jest jednak bezylopenicylina. Enjalbert ze swoim zespołem badawczym w wyniku analizy danych retrospektywnych z 20 lat wyliczyli, iż ten lek był podawany w 86,5% przypadków zatrucia muchomorem sromotnikowym. Jest to lek z grupy antybiotyków, który podaje się dożylnie w bardzo wysokich dawkach. Dla dorosłych wynosi ona 1 mg na dobę, natomiast u dzieci 0,025 mg dziennie przez 4 lub 5 dni. Warto jednak zauważyć, że sylimaryna oraz benzylopenicylina, chociaż są jednymi z częściej podawanych leków na zatrucie muchomorem zielonawym, to nie zostały one zatwierdzone przez Amerykańską Agencję Żywności i Leków (FDA). Sprawdź: Dlaczego lepiej nie zbierać przerośniętych grzybów? Jak wygląda kania czubajka? Kapelusz kani czubajki, inaczej nazywanej Macrolepiota procera, początkowo jest kulisty i jasnobrązowy, z ciemniejszym brązowym obszarem w pobliżu szczytu, który pęka w łuski. Miąższ kapelusza jest biały i nie ulega znacznym zmianom po przecięciu. Średnica kapelusza w okresie dojrzałości wynosi od 10 do 25 cm. Skrzela Macrolepiota procera są szerokie i stłoczone. Parasol jest biały lub bladokremowy i kończy się w pewnej odległości od trzonu. Wokół trzonu kani czubajki utrzymuje się duży, podwójnie ostry pierścień, który często staje się ruchomy i opada do podstawy. Łodyga jest gładka i biała lub kremowa, ale ozdobiona małymi brązowymi łuskami, które nadają jej pasiasty, wężowy wygląd. Wewnątrz łodygi twardy, biały, włóknisty miąższ jest luźno upakowany. Zdarza się jednak, że czasami łodyga jest pusta w środku. Zapach kani nie jest w żaden sposób charakterystyczny, a jego smak jest słodki. Bulwiaste u podstawy łodygi Macrolepiota procera zwężają się lekko ku środkowi w kierunku wierzchołka; średnica wynosi od 1 do 1,5 cm (do 2,5 cm w poprzek bulwiastej podstawy), a wysokość łodygi może dochodzić do 30 cm. Jak rozpoznać muchomora? Objawy zatrucia grzybami Muchomor sromotnikowy a kania czubajka — jak je rozróżnić? Głównym aspektem rozróżnienia kani od muchomora sromotnikowego jest ich wygląd. Sytuacja jest bardziej skomplikowana w przypadku młodych osobników grzybów, gdy ich kapelusze są niezwykle podobne. Sytuacja jest bardziej oczywista, jeśli chodzi o starsze grzyby. Wówczas istnieje kilka istotnych różnic, które pozwolą uniknąć zatrucia muchomorem zielonawym. Przede wszystkim kanie są większe niż muchomory, a ich kapelusze łuszczą się, przez co wyglądają na bardziej aksamitne. W przypadku trującego gatunku jest on gładki, a czasami włóknisty. Innym aspektem jest kolor. Podczas gdy dobry grzyb jest delikatnie brązowy, kapelusz muchomora sromotnikowego przybiera odcienie szarości i zieleni. Są to jednak barwy mało nasycone i w ciemnych zakamarkach lasu można się pomylić. Kolejnym rozróżnieniem są szerokie blaszki pod kapeluszem czubajki kani. Oba gatunki mają na swoim trzonie pierścienie. U kani jest jednak bardzo prawdopodobne, że odpadnie, gdyż jest on ruchomy. W przypadku Amanita phalloides pierścień jest stały, przyrośnięty do trzonu. U jego dołu znajduje się bulwa z pochwą. Dla Macrolepiota procera bulwa jest bez pochwy, a trzon jest pusty w środku. Jeśli nadal ma się wątpliwości co do rodzaju grzybów, lepiej wybierać dorosłe osobniki lub zrezygnować z tych grzybów i zbierać gatunki, które się zna. Alternatywą jest także skierowanie próbki grzyba do badań. W tym celu należy się udać do lokalnej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej (inaczej Sanepid). Wówczas można mieć pewność, że zbierane grzyby są jadalne i nie zagrażają życiu i zdrowiu. Pierwsza pomoc w razie zatrucia muchomorem sromotnikowym W razie zatrucia muchomorem sromotnikowym lub podejrzeniem zjedzenia trującego grzyba należy niezwłocznie wywołać wymioty u osób, które jadły grzyby. Należy się udać do szpitala, gdzie przeprowadzone będzie płukanie żołądka. Jeśli pozostały resztki z zebranych grzybów, należy przekazać je do Sanepidu, by mogli oni przebadać toksyczność przekazanych osobników. Należy pamiętać, że grzybów nie powinno się podawać małym dzieciom. Są one o wiele bardziej czułe na toksyny, dlatego działanie trującego muchomora sromotnikowego szybko zainfekować wątrobę, a nieodpowiednio wcześnie wprowadzone leczenie może prowadzić do poważnych uszkodzeń narządów wewnętrznych, a nawet śmierci! Czytaj też: Siedem najbardziej trujących roślin - tojad, rącznik, oleander Muchomor sromotnikowy — czy można ustrzec się jedzenia trujących grzybów? Wycieczka do lasu i zbieranie grzybów należy do jednych z większych wiosennych i jesiennych rozrywek. Świeże powietrze i wartości odżywcze, jakie czerpie się z grzybów, zachęcają wielu grzybiarzy do wizyt w lesie. Należy jednak zachować szczególną ostrożność w zbieraniu i jedzeniu dzikich grzybów. Zanim zje się jakiekolwiek zebrane grzyby, warto kilka lub kilkanaście razy wybrać się do lasu z kimś znajomym, kto ma większe doświadczenie. Można też poszukać stowarzyszenia mykologicznego lub poprosić lokalnego grzyboznawcę o pomoc w ocenie zebranych okazów. Warto też uważać na miejsce, z którego zbiera się grzyby, gdyż mogą one wchłaniać toksyny ze środowiska, jeśli zalesienie znajduje się blisko oczyszczalni ścieków lub składowisk chemikaliów. Należy zachować niezwykłą drobiazgowość. Najmniejszy błąd może przypłacić zdrowiem czy życiem. Nie należy też jeść grzybów starych, zepsutych czy przegniłych. Co najważniejsze, należy nauczyć się rozróżniać trujące grzyby, zwłaszcza kilka śmiertelnie niebezpiecznych gatunków. W razie wątpliwości lepiej zrezygnować ze znalezionego okazu i udać się na kolejne poszukiwania grzybów. Czy warto jeść grzyby? Chociaż często myśli się o grzybach jako o organizmach wywołujących choroby, są one niezwykle bogate w minerały potrzebne człowiekowi. Istnieje wiele różnych rodzajów grzybów. Niektóre są jadalne, w tym dobrze znane gatunki, takie jak pieczarka, prawdziwek, rydz, borowik czy kurka. Są one coraz częściej badane i wykorzystywane w diecie ze względu na ich ważne właściwości zdrowotne, przy czym różne odmiany mają różne działanie lecznicze. Od wysokiej zawartości witaminy D, po wspieranie układu odpornościowego i prawidłowego funkcjonowania serca. Istnieje jednak wiele gatunków, które nie są jadalne i w rzeczywistości mogą powodować bóle żołądka lub wymioty, a w niektórych przypadkach mogą być śmiertelne, jak na przykład muchomor sromotnikowy. Grzyby – wartości odżywcze, obróbka, grzyby trujące, grzyby jadalne Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. Źródła Ferenc T., Zatrucia muchomorem sromotnikowym (Amanita phalloides), „Medycyna pracy” (2009), s. 415-426. Enjalbert F., Treatment of amatoxin poisoning: 20-year retrospective analysis, „Journal of Toxicology: Clinical Toxicology” (2002), s. 715-757. grzyby grzyby trujące muchomor sromotnikowy Jadalne grzyby podobne do sromotnika. Cztery gatunki. Pomyłka może kosztować życie! Muchomor sromotnikowy (muchomor zielonawy) to nie tylko najbardziej trujący polski grzyb, ale i najbardziej toksyczny organizm naturalnie występującym w naszym... Monika Mikołajska Grzyby podobne do kani. Cztery trujące gatunki, z którymi ludzie ją mylą. Uważaj! Kania (a dokładnie czubajka kania) uchodzi za prawdziwy grzybowy przysmak. Panierowana i usmażona jak kotlet schabowy jest po prostu wyborna. Ale uwaga, choć... Monika Mikołajska Zatrucia grzybami. Piorunująca niewydolność wątroby to początek. "Spirala patologii się rozkręca" Polacy kochają grzybobrania. Słabość do grzybów ma jednak swoją ciemną stronę. Nie każdy wystarczająco się na nich zna, a wtedy łatwo o nieszczęście.... Monika Mikołajska Czy grzyby są niebezpieczne dla dzieci? Opinia toksykologa i dietetyka Trwa przeszczep wątroby u 6-latka z Afganistanu, który zatruł się grzybami - podała Gazeta Wyborcza. Drugi, pięcioletni chłopiec, nie nadaje się do przeszczepu -... Karolina Świdrak Grzyby trujące - jak zatruwają organizm? Opis gatunków i objawy zatrucia grzybami Grzyby to przysmak wielu osób. Wykorzystujemy je w wielu potrawach i podajemy pod różnymi postaciami. Ogromną przyjemność sprawia wyprawa na grzybobranie do... Redakcja Medonet Jak rozpoznać muchomora? Objawy zatrucia grzybami Wielu z nas uważa się za wytrawnych grzybiarzy, ale wciąż zapominamy o tym, że niemal każdy blaszkowaty grzyb jadalny ma trującego sobowtóra. Halina Pilonis . 611 124 21 449 720 116 0 166jak wygląda kania czubajka
